قبل از ورود به بحث اینو بگم که درد شیعه ها بخوره تو سر هر چی غیر شیعه س. نه از بابت نژاد پرستی و قوم برتر دیدن خود. به خاطر اینکه تو کل هستی، از گذشته و حال و آینده، تنها شیعه ها بودن که به حرف واقعی و نهایی خدا در کل گوش کردن. حرف نهایی خدا این بوده که باید موحد باشین و مشرک نباشین.
حالا مسیحیا و یهودیا و پایین تر از اونا هی زور بزنن که فلان و بهمان. قبول نیست آقا. ان الدین عند الله الاسلام. نه معنای تسلیم. دین اصطلاحی اسلام. توحید.
اما فقط توحید کافی نیست، من ِ خدا می خوام توحید رو با نبوت و ولایت داشته باشین.
اونم نه به عنوان دوست داشتن و مودت که بالاتر از اون، «ولی» دونستن اونایی که من می گم. از زبون رسول و پیغمبرم. دو تا یادگار ایشون. قرآن و عترت.
حالا سنی ها بیان بگن فقط قرآن. کفانا کتاب الله.
این که حرف نشد.
یا بگن قرآن و سنت.
اینم که ماست مالی قضیه س.
حرف پیغمبر عزیز خدا، قرآن بود و عترت. عترت رو هم دقیقا مشخص فرمودن. منظور، عایشه و دار و دسته ش نبود. مولا علی بود و یازده تا امام نازنین.
والسلام
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وقتی یه بنز داره تو یه جاده به سمت مقصد می ره اگه یه کم از رنگش رفته باشه، یه قسمت از شیشه ترک داشته باشه. دنده ش گاهی خوب جا نره. کمی روغن سوزی داشته باشه. یه لاستیکش کم باد باشه و این جور چیزا، خیلی مهم نیست. بازم راه می ره. بنزای این جاده زیادن. همه هم راه می رن. نه مثل هم البته.
عوضش این هزار و یه جاده ی بغلی پر از ماشین زمین مونده س. یکی رنگ فابریک، اما موتور نداره. یکی شیشه هاش اصل آلمانه، ولی چرخ نداره. یکی صندلی هاش جون میده واسه لم دادن و چرت زدن، از بس راحته؛ اما شاسی نداره....
اون بنزای اولی مال شیعه هاس. ارکان اصلی اتومبیل بودن رو دارن. بدنه و شاسی و موتور و غیره. حالا خراشی چیزی هم باشه مانع رفتن نمیشه. اصول اعتقاد که باشه، کم عمل بودن و بعضا بد عمل بودن، مانع رفتن و پیشرفت نمیشه.... سرعت رو کم می کنه... بر عکس جایی که اصول، خراب باشه. ماشینش موتور نداره، بزار رنگش متالیک باشه. ولایت و امامت رو قبول نداره، روزی دو بار قرآن رو با لحن خوش ختم کنه، فایده ی دندون گیری نداره که.
البته چه خوبه که بنز ما، که در حال حرکته، آینه هاش رو خاک نگرفته باشه. لاستیکش پر باد باشه. رنگش تو دل برو. پخشش رو به راه. یه ترانه ی خوشگل مجاز. نه اینکه راه بره اما صندلی ش ماتحت رو اذیت کنه. کم بادی چرخاش باعث شه دست اندازا آزار دهنده بشن. به جای صدای خوش، صدای اگزوز رو نوش جون گوشمون کنیم.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
حقیقت اینه که وضع ما خوبه. کویته اصلا. متوجه نیستیم. خوب فکر کنیم می بینیم قوم برتر ماییم. اونم به انتخاب خدا. انتم الاعلون. خیر البریة. بهترین آفریده ها.
این گناهایی که می کنیم. این دزدی ها. این رشوه ها. این همه بی حجابی و بد حجابی و زبونم لال خیانتای ناموسی. مجردانه و متاهلانه. این همه تهمت و غیبت و دروغ و فحشا و هرزگی. اینا بده. خیلی هم بده. ولی به اصل حرکت بنز ما لطمه نمی زنه. سرعتش رو کم می کنه. همین. فقط در صورتی که این کارا بتونه اصل ولایت رو از ما بگیره کار بیخ پیدا می کنه. مثلا روغن سوزی باعث بشه موتور قفل بشه، بترکه اصلا. ماشین از بین بره. اصل ولایت رو از ما بگیرن. اینجاها وضع خراب میشه. اصل حرکت منتفی میشه. پیاده که بشیم و بی ماشین بشیم معلوم نیست اصولا هیچ ماشین دیگه ای که راه بره رو بتونیم پیدا کنیم. اینجا باید مواظب بود و الا جاهای دیگه خیالی نیس. حب علیّ حسنة لا تضر معها سیئة....
ـــــــــــــــــــــــــــــ
این وسط یه چیزی هست اما. «جایی که دیگر انسان مصلحتی ندارد تا حقیقت را برای آن فدا کند، دیگر از کسی واهمه نمی کند تا حق را کتمان کند.»(شهید چمران) خودزنی نباید کرد. ما قوم برتریم. با تمام این خرابی هایی که همه مون، کم یا زیاد، توش دخیل هستیم قوم برتریم. خود زنی هم نمی کنیم و فخر فروشی از نوع مجازش می کنیم که بقیه از ما بدترن. اونم به خاطر اینکه خدا اونها رو بد دونسته. و لو بد نسبی. دوستای خدا توی بدا نیستن. یکی از همسایه ها مطلبی نوشته بود در مورد یه افغانستانی سنی. که تو ماه رمضون دنبال یه لقمه نون و دو قرون، زیر آفتاب داغ عرق می ریخت و روزه هم بود. بعضی فک کرده بودن طرف ولی خداس. تا شیعه نباشه ولی بودن منتفیه. خدا از گناهای شیعیان هم ناراحته. ولی از نظر خدا یه شیعه ی بی روزه ی گناهکار تنبل هزار بار از اون سنی روزه بگیر کارکن بهتره. حتی اگه بگیم سنی بودنش از روی قصور بوده نه تقصیر.
اما این وسط یه چیزی هست. مصلحت و حقیقت گاهی شاخ به شاخ میشن. نباید خودزنی بکنیم. چون مصلحت در اینه که این زمونه که هجمه ی شدید بی نظیر و فوق العاده ناجوونمردانه ای علیه ما شده و میشه، از هر طریق، فکری و عملی، خودزنی نکنیم و بذر ناامیدی نکاریم. اما حقیقت رو باید کاوید! محرمانه. برای خودمون. به کوری چش دشمن. حقیقت کاوی حتی اگه منجر به تبعیت از حقیقت نشه و فقط آدم رو مشغول کنه و توی این اشتغال هم صادق باشه، محرم بودن رو بیشتر می کنه با کسی که حقیقت بهش ارتباط داره و به قول شاعره «محرمیّت همه با خطبه که نیس، الزاماً.»
خب حالا ما، مایی که قوم برتریم. اونم به انتخاب خدا. رئیس داریم یا نه؟
اگه رئیس داریم کجاس؟
خب معلومه. رئیس عزیز رو فرستادیم مرخصی اجباری.
کی میادش؟ وقتی ما بخوایم.
کی می خوایم؟ وقتی که یه تغییر و تحولایی اتفاق بیفته.
رئیس بیاد چکار می کنه؟ خرابی ها رو درست می کنه و راهای نرفته رو می بردمون. اقوام نابرتر رو هم برتر می کنه. همه یه دست می شیم. لیظهره علی الدین کلّه. زنده کننده و نوسازه آقا.
اما سوال اینجاس:
آیا وقتی آقا بیاد چیزی هست که لازم نباشه توش تغییر ایجاد بشه؟
یعنی چیزی رو می تونیم اسم ببریم که آقا الان به اون نگاه کنه دل عزیزشون شاد بشه
و لبخند کوچیکی رو لبای قشنگشون بشینه
و با خودشون بگن:
«وقتی من بیام اینو دیگه نباید دست بزنم. خودش ردیفه. حله. رو به راه. آفرین. دمتون گرم.»
شما، خوانندۀ احتمالی این مطلب، چیزی سراغ دارید؟ چیزی رو که بدونیم سالمه، بی مشکل، آمادۀ صادرات به اون ور عصر ظهور؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شوخی با اونایی که رئیس ندارن تو زندگی شون. همون اقوام نابرتر:
هیچ وقت امیدتونو از دست ندین
کپک هیچ وقت فکر نمیکرد پنی سیلین بشه!
