کاش که اینگونه بود

نجویم طریقی، نپویم به راهی
که آمد شد کاروانت نباشد
#اوحدی

السلام علی الحق الجدید

زعامت، رهبری، پیشوایی و امامت جامعه یکی از معمولی ترین و سطح پایین ترین شئون امام علیه السلام است و در ایامی خاص همچون عیدها، این شان و منزلت و جایگاه جلوه عمومی بیشتری برای مردم دارد...

و شاید از همین روست که در عصر غیبت امام علیه السلام، اشتداد حزن و غم در اعیاد افزون تر است؛ و کلما اشتدت الافراح اشتدت الاحزان.

الآن هم شاهد سه عید متوالی در سه روزیم: عید عرفه، عید قربان و عید جمعه. به بیان دیگر یعنی ترافیک غم و غصه-و لو غیر علنی- در حد لالیگا!

 

عید می تواند تداعی چیز دیگری هم باشد: بازگشت و معاد دنیوی و اعاده دین و تجدید اساس آیین توسط وارث اهل بیت ختم المرسلین صلوات الله علیهم اجمعین. 

برخی دوستان تمدن دوست که در عصر غیبت برای شیعه رسالت جهانی قائل اند نه اینکه توهم دارند می توانند رقمی بر بحر زنند و دنیا را بسازند، از این رو دوست ندارند قبول کنند که ظهور حضرت حجت علیه السلام به معنای ورود در عصر جدیدی است؛ با زیر و رو شدن اساسی گذشته ای که طبعا حال بالفعل و آینده بالقوه ماست.

خداوند معید است و حضرت صاحب الزمان علیه السلام نیز هم. لذا آب در هاون کوفتن و عرض خود را بردن است تلاش برای نپذیرفتن برابری ظهور با تخریب درست و حسابی زمین و زمانی که ما هم جزوش هستیم.

این المتخیر لاعاده المله و الشریعه؟ 

 

ای باد سلام ما بدو بر...