در دو چشم من نشین ای آن که از من "من تری"
تعلق دو گونه است: منفی و مثبت.
منفی اش تعلق و وابسته گی به امور پست و رذل است.
تعلق مثبت هم خب می شود طرف مقابلش؛
قوی ترین نوع تعلق، تعلق و ربط و وابستگی قلبی است، نه زبانی و نه حتی عقلی.
و عالی ترین مصداقش، تعلق قلبی به لنگر زمین و زمان، امام غایب از نظر، حضرت صاحب الزمان علیه الصلاه و السلام است.
همان مه وشی که در عرصات هستی از ما به ما اولی تر است.
در تعلق قلبی، لازم نیست(و بلکه خنده دار و بی فایده است که) به شخص متذکر شویم که به یاد معشوق بیفتد و باطنش به خاطر وی سبز و زنده باشد،
و اصولا فکر می کنم اصلی ترین علت استمرار غیبت، ضعف و بلکه نبود این تعلق قلبی است که اگر بود وضعیت لعنتی فعلی ما، طور دیگری بود.
تعلق ایجاد ربط می کند و ربط پیغامبر وصل است.
صِلِ اللهمَ بیننا و بینه وصلهً تودی الی....
________
در باب نهی از تذکر و تعلیم به شخص دارای تعلق و به بیان دیگر عدم لزوم پرداختن به ذاتیات اشیاء و خلط تذکر به عروضیات، فی الجمله به این شعر صائب حکمت دان، می توان استشهاد کرد:
به مژگان اشک پاشیدن میاموز
به ابر تیره باریدن میاموز
به زلف آه،پیچیدن مده یاد
به در اشک، غلطیدن میاموز
دل ما را به درد خویش بگذار
به ماتم دیده نالیدن میاموز
نمی آید عنانداری ز سیلاب
به عاشق پای لغزیدن میاموز
مکن تکلیف جان دادن به عشاق
به مستان جامه بخشیدن میاموز
به شام هجر، دلگیری مده یاد
به مهر و مه درخشیدن میاموز
مده تعلیم خونریزی به نشتر
به مژگان سینه کاویدن میاموز
هوس بیطاقتی را خوب دارد
به سرماخورده لرزیدن میاموز
مگو با عاقلان افسانه عشق
به خون مرده جوشیدن میاموز
مجو وجد و سماع از زاهد خشک
به نبض مرده جنبیدن میاموز
ز خود بیرون شدن زاهد چه داند؟
به چوب خشک بالیدن میاموز
هوس در بوسه دزدی اوستادست
به طفل شوخ گل چیدن میاموز
خدادادست ناز و شیوه حسن
به چشم آهوان دیدن میاموز
مرا کز دودمان اهل عشقم
به گرد شمع گردیدن میاموز
خدادادست علم عشقبازی
به صائب عشق ورزیدن میاموز
