دیدۀ صحرائیان از انتظارت شد سفید!

یکی از دوستانم کتابی نوشته در رابطه با زندگی به سبک انتظار؛ که خب مصادیق فراوانی از شواهد و مشاهد منتظرانه را در چرخۀ زیست راستین یک مسلمان و شیعۀ واقعی بیان کرده و مواردی را هم ندیده یا صلاح ندیده که بیاورد. فردا دحو الارض است و در دعای منقول از شیخ طوسی(ره) پیرامون این روز گریزی حجیم هم به قضیۀ انتظار می زنیم. یعنی فردا که جمعه است از باب روز خاص جمعه و تقارن با دحو الارض و نیز عمومات مرتبط با لزوم توجه به مقولۀ انتظار در هر روز و بلکه در هر دم! می توان فردا را روزی با عیار بالای انتظار برای کسانی دانست که سبک زندگی شان منتظرانه است. خوش به حال شیرین و تلخ و پر التهاب و بس آرامشان.

سودای بتان

وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ

تشویش

غم گیتی به نزد ماتم تو

چو اقیانوسی و یک قطره آب است

کاشکی می فهمیدم. 

خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا؟!

ای ماه تمام، بر نیایی آخر

جانی، که همی رخ ننمایی آخر

چون جان به لطافت و چو ماهی به جمال

جان من! و ماه من! کجایی آخر؟!

ل ی ت ش ع ر ی ا ی ن ا س ت ق ر ت ب ک ا ل ن و ی؟

آه از این غم جدایی!

ماه نصفه و نیمه هم که می گیرد زود به دست و پا می افتیم که مثلا دو رکعت نماز آیات بخوانیم و این دقیقا مهری است بر غفلت ما مثلا متدین ها(بقیه به جای خود) که سوراخ دعا را گم کرده ایم و روز ها، هفته ها، ماه ها، سال ها، دهه ها، سده ها و حتی هزاره های! لعنتی از گرفتن روی ماه منیرت می گذرد ای آفتاب عالمتاب، و کک ما خاک بر سران هم هیچ نمی گزد... یابن الاقمار المنیره و الشموس المضیئه....

الامام السحاب الماطر و الغیث الهاطل و الشمس المضیئه...

تو ابر بحر موهبتی بر همه ببار

تو آفتاب عاطفتی بر همه بتاب

برو دامن از هر چه جز اوست برچین...

أنا لست أطلب منک مولای الرضا ......... غیر الرضا أیخیب مهموم دعاک 

عندی ذنوب أثقلت ظهری وفی ............. قلبی سواد لیس یجلوه سواک

أو لست من ضمن الغزال برأفة .... یوم استجارت یابن موسى فی حماک 

إن لم أکن لرضاک أهلاً سیدی ........... فبحق أختک فاطمٍ هبنی رضاک  🌹

یک عمر می توان سخن از زلف یار گفت...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی...

مالک یوم الدین

من دزد دیدم کو برد مال و متاع مردمان

این دزد ما خود دزد را چون می بدزدد از میان

خواهند از سلطان امان چون دزد افزونی کند

دزدی چو سلطان می کند پس از کجا خواهند امان

عشق است آن سلطان که او از جمله دزدان دل برد

تا پیش آن سرکش برد حق سرکشان را موکشان

عشق است آن دزدی که او از شحنگان دل می برد

در خدمت آن دزد بین تو شحنگان بی‌کران

آواز دادم دوش من کای خفتگان دزد آمده‌ست

دزدید او از چابکی در حین زبانم از دهان

گفتم ببندم دست او خود بست او دستان من

گفتم به زندانش کنم او می نگنجد در جهان

از لذت دزدی او هر پاسبان دزدی شده

از حیله و دستان او هر زیرکی گشته نهان

خلقی ببینی نیم شب جمع آمده کان دزد کو

او نیز می پرسد که کو آن دزد او خود در میان...

الخ

کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود

بوی خوش ماه ذی قعده...

جدای از قضیه اربعین موسویه، کلا ذی قعده چون ظاهرش بوی درماندگی و مسکنت و قعود میده جون میده واسه چله نشینی. 

و

سالروز نمادین ولادت حضرت فاطمه معصومه صلوات الله علیها و روز دختر مبارک....

خار آیدم اندر نظر بی روی تو، گلزارها!!!

رب ادخلنی مدخل صدق

و اخرجنی مخرج صدق

و اجعل لی من لدنک سلطانا نصیرا

دیوانه شدم باری من در فن و آیینش!

شاه نشین چشم من، تکیه گه خیال توست

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

دل گر ره وصل تو نپوید، چه کند؟

این تگرام و واتس آپ و امثال اینا با تمام خوبی هایی که دارن، بدیهای زیادی هم دارن مثل بلعیدن وقت ملت و بازدهی غیر متناسب با ارزش اون اوقات. دیگه اینکه تشدید کنندۀ خصلت کهن ما ایرانیاس؛ یعنی همون دخالت و اظهار نظر تو هر چیز.

فردا جمعه س.

کاشکی گاهی دسته جمعی به یاد شما بودیم آقا. با قلوب هماهنگ، نه دلای پراکنده و هرزه گرد.

خورشید پرستیم نیلوفر وار!

تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده‌ایم دامی!

و الله المستعان

خـاک می گـردم به راه وعـده ای

انتقــام از انتظــارت می کشـم

یا راد ما قد فات :((

چه گویم چه دانم که این داستان

فزونست از حد و امکان ما

چگونه زنم دم که هر دم به دم

پریشانترست این پریشان ما

چه کبکان و بازان ستان می‌پرند

میان هوای کهستان ما

میان هوایی که هفتم هواست

که بر اوج آنست ایوان ما

از این داستان بگذر از من مپرس

که درهم شکستست دستان ما

ای ماه! چنین شبی تو "مهوار" مخسب

اضطرار، دروازه نجات و بشارتگر آرامش و آسایش است. کلا خدای نازنین این اندازه متکبر و مغرور و شاسی بلند تشریف دارد که بیشتر خواهان افتاده ها، شکسته ها و خمیده ها است تا مدعیان و متوهمان به استقلال.

فقط مشکل اصلی در عدم آسایش و آرامش مترتب بر اضطرار، این است که گاهی ما در اضطرارهای خودساخته می افتیم و اگر نجاتمان بدهند، برداشت بد می کنیم لذا ضرورت دارد درماندگی و اضطرار ما استمرار بیابد تا...

حالت دوم، اضطرارهای غیر اولویت دار است. اصلا حالم به هم می خورد از نقل کرامت در مورد بزرگان، که درمانده و مضطر می شده اند و فرج و گشایش هم خواه ناخواه نقاب از روی افکنده و رخ نمایی می کرده است.(تازه اینها معمولا اضطرارخودساخته ندارند و در بحث اضطرارات غیر اولویتی هم، معمولا غیر اولویت های سطح پایین ندارند.) با خودم می گویم حیف از عدم التفات واقعی ما مثلا مردم عصر امام زمان علیه السلام، که اصولا فاقد اضطرار راستین نسبت به جناب ایشان هستیم. ای عجب دلمان بنگرفت و نشد جانمان ملول/زین هواهای عفن وین آبهای ناگوار.

هوا که گرد و غباری می شود، و ضعف ما در برابر حوادث ساده دنیوی نمایان تر می شود از این حیث که ممکن است توجهمان به مضطران و درماندگان، و لو نیم میلیاردم درصد به مضطر اصلی روزگارمان، جلب شود کمی خوشحال ترم. نه مثل حال آن عارف عصر مولوی، که در قحطی شاد بود و الی آخر؛ که همین طور الکی بر مشی شهید مظلوم مرحوم سید حسن مدرس که....

سجده تو را کرده‌اند خیل ملائک به جمع

الذین

۱- قالوا ربنا الله

۲- ثم استقاموا

تتنزل علیهم الملائکه

در دو چشم من نشین ای آن که از من "من تری"

تعلق دو گونه است: منفی و مثبت.

منفی اش تعلق و وابسته گی به امور پست و رذل است.

تعلق مثبت هم خب می شود طرف مقابلش؛ 

قوی ترین نوع تعلق، تعلق و ربط و وابستگی قلبی است، نه زبانی و نه حتی عقلی.

و عالی ترین مصداقش، تعلق قلبی به لنگر زمین و زمان، امام غایب از نظر، حضرت صاحب الزمان علیه الصلاه و السلام است.

همان مه وشی که در عرصات هستی از ما به ما اولی تر است.

در تعلق قلبی، لازم نیست(و بلکه خنده دار و بی فایده است که) به شخص متذکر شویم که به یاد معشوق بیفتد و باطنش به خاطر وی سبز و زنده باشد،

و اصولا فکر می کنم اصلی ترین علت استمرار غیبت، ضعف و بلکه نبود این تعلق قلبی است که اگر بود وضعیت لعنتی فعلی ما، طور دیگری بود.

تعلق ایجاد ربط می کند و ربط پیغامبر وصل است.

صِلِ اللهمَ بیننا و بینه وصلهً تودی الی....

________

در باب نهی از تذکر و تعلیم به شخص دارای تعلق و به بیان دیگر عدم لزوم پرداختن به ذاتیات اشیاء و خلط تذکر به عروضیات، فی الجمله به این شعر صائب حکمت دان، می توان استشهاد کرد:

به مژگان اشک پاشیدن میاموز

به ابر تیره باریدن میاموز

به زلف آه،پیچیدن مده یاد

به در اشک، غلطیدن میاموز

دل ما را به درد خویش بگذار

به ماتم دیده نالیدن میاموز

نمی آید عنانداری ز سیلاب

به عاشق پای لغزیدن میاموز

مکن تکلیف جان دادن به عشاق

به مستان جامه بخشیدن میاموز

به شام هجر، دلگیری مده یاد

به مهر و مه درخشیدن میاموز

مده تعلیم خونریزی به نشتر

به مژگان سینه کاویدن میاموز

هوس بیطاقتی را خوب دارد

به سرماخورده لرزیدن میاموز

مگو با عاقلان افسانه عشق

به خون مرده جوشیدن میاموز

مجو وجد و سماع از زاهد خشک

به نبض مرده جنبیدن میاموز

ز خود بیرون شدن زاهد چه داند؟

به چوب خشک بالیدن میاموز

هوس در بوسه دزدی اوستادست

به طفل شوخ گل چیدن میاموز

خدادادست ناز و شیوه حسن

به چشم آهوان دیدن میاموز

مرا کز دودمان اهل عشقم

به گرد شمع گردیدن میاموز

خدادادست علم عشقبازی

به صائب عشق ورزیدن میاموز

وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است

به گمانم مرحوم بهجت گیلانی بود که قائل به امکان «تحدی» با غیر شیعیان به وسیله ابزاری چون ادعیه و مناجات های شیعی بود.

روشن است که دیگر مذاهب و ادیان گنجینه معارفی ما که بعد از احادیث، در ادعیه، مناجات ها و زیارت ها تجلی یافته را ندارند، ولی خب چون مراتب و درجات ایمان متفاوت است، به کام هر کس هر دارویی را نمی توان ریخت.

همین دکتر سروش که مثلا اهل معرفت و اندیشه و فکر است زیارت فاخر جامعه کبیره را در روزگاری «مرام نامۀ شیعیان غالی» دانست و این قدر ندانست که غلو در باب امامان معصوم(ع) همان خدا دانستنشان است و بس.

از دیگر اشکالاتی که به گنجینه احادیثی ما می شود-حتی چند وقت قبل در یک کانال تلگرامی که مال همین شیعیان خودی است همین اشکال به ادعیه را دیدم- شبهه ساختگی بودن ادعیه با رویکرد ذلیلانه طبقات زیرین جامعه و به دست اشراف مدینه و حجاز بوده است.

خنده ام گرفت، از حجم وسیع فعالیت مشککان و بی دینان و بد دلان،  و حجم نزار و لاغر فعالیت این وری ها. ولی تفصیل شبهه و جواب آن مجالی دیگر می طلبد.

«فطره» چندی «به رنگ تاک» می باید فشاند

آیت الله شبیری زنجانی:

نزد مرحوم آقای داماد، درس صوم بحث زکات فطره می خواندیم. موضوع بحث این بود که ملاک در پرداخت زکات فطره، قوت غالبِ شخص است یا قوت غالب بلد؟

درس آقای داماد تمام شده بود.

من به ایشان عرض کردم قائل دیگری هم هست که ملاک زکات فطره را قوتِ غالبِ شخص (نه در طول سال که فقط) در ماه رمضان می داند.

ایشان با تعجّب گفت: نشنیده ام. آقای جوادی آملی هم آنجا بود.

گفتم: قاآنی می گوید:

اگر زکات دهی فطره ی مرا «مِی» ده

که قوت غالبِ من «باده» بوده در رمضان

آقای جوادی آملی از این تعبیر اینجانب خیلی خوشش آمده بود.

                                                                             جرعه ای از دریا، ج۳، ص۵۲۱.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در همان مضمون شعر مرحوم قاآنی شعری از صائب(رحمه الله علیه) دیده ام که یادم نیست الان.

اخوان ثالث(عفی الله عنه) هم می گوید:

بگیر فطره ام اما مخور برادر جان

که من در این رمضان، قوت غالبم «غم» بود

یک نفر دیگر هم بر اساس مشربش گفته:

مرا چون قوت غالب اشک باشد جای نان در سال

بگو فطریه ام را روضه خوان شخصا بپردازد

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین...

عید است و آخر گل و یاران در انتظار...

قماش هستی ما را به ناز خویش بسوز

که آن زکات لطیفت نصیب مسکین است

همیشه تنها

سر زلفت به جز دست تو حیفست
لب لعلت به بـوس جـز تـو افسوس

                              سر زلف تو باری هم تو می کش
                              لب لعل تو باری هم تو می بوس

پنهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست...

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز

باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست

آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا

من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود

آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست...

:(((((