وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است
به گمانم مرحوم بهجت گیلانی بود که قائل به امکان «تحدی» با غیر شیعیان به وسیله ابزاری چون ادعیه و مناجات های شیعی بود.
روشن است که دیگر مذاهب و ادیان گنجینه معارفی ما که بعد از احادیث، در ادعیه، مناجات ها و زیارت ها تجلی یافته را ندارند، ولی خب چون مراتب و درجات ایمان متفاوت است، به کام هر کس هر دارویی را نمی توان ریخت.
همین دکتر سروش که مثلا اهل معرفت و اندیشه و فکر است زیارت فاخر جامعه کبیره را در روزگاری «مرام نامۀ شیعیان غالی» دانست و این قدر ندانست که غلو در باب امامان معصوم(ع) همان خدا دانستنشان است و بس.
از دیگر اشکالاتی که به گنجینه احادیثی ما می شود-حتی چند وقت قبل در یک کانال تلگرامی که مال همین شیعیان خودی است همین اشکال به ادعیه را دیدم- شبهه ساختگی بودن ادعیه با رویکرد ذلیلانه طبقات زیرین جامعه و به دست اشراف مدینه و حجاز بوده است.
خنده ام گرفت، از حجم وسیع فعالیت مشککان و بی دینان و بد دلان، و حجم نزار و لاغر فعالیت این وری ها. ولی تفصیل شبهه و جواب آن مجالی دیگر می طلبد.