آه از فراق یار!

باد بهار می‌دمد و من ز یار دور

با غم نشسته دایم و از غمگسار دور 

 

احسان نوبهار

این خانه از غم هجرت شده خراب
ای ابر بر من خاکی، تو هم ببار

 

۸۰

خراب آباد دل بی مقدم تو

الهی هرگز آبادی مبیناد

شرح شکن زلف تو بابی است مطوّل

 

از بهر یکی جرعه دو صد توبه شکستیم
در دیر مغان روزه گشادیم دگربار!!!

کربلای معلا، شهریور ۱۴۰۲

 

کاش که اینگونه بود

نجویم طریقی، نپویم به راهی
که آمد شد کاروانت نباشد
#اوحدی

السلام علی الحق الجدید

زعامت، رهبری، پیشوایی و امامت جامعه یکی از معمولی ترین و سطح پایین ترین شئون امام علیه السلام است و در ایامی خاص همچون عیدها، این شان و منزلت و جایگاه جلوه عمومی بیشتری برای مردم دارد...

و شاید از همین روست که در عصر غیبت امام علیه السلام، اشتداد حزن و غم در اعیاد افزون تر است؛ و کلما اشتدت الافراح اشتدت الاحزان.

الآن هم شاهد سه عید متوالی در سه روزیم: عید عرفه، عید قربان و عید جمعه. به بیان دیگر یعنی ترافیک غم و غصه-و لو غیر علنی- در حد لالیگا!

 

عید می تواند تداعی چیز دیگری هم باشد: بازگشت و معاد دنیوی و اعاده دین و تجدید اساس آیین توسط وارث اهل بیت ختم المرسلین صلوات الله علیهم اجمعین. 

برخی دوستان تمدن دوست که در عصر غیبت برای شیعه رسالت جهانی قائل اند نه اینکه توهم دارند می توانند رقمی بر بحر زنند و دنیا را بسازند، از این رو دوست ندارند قبول کنند که ظهور حضرت حجت علیه السلام به معنای ورود در عصر جدیدی است؛ با زیر و رو شدن اساسی گذشته ای که طبعا حال بالفعل و آینده بالقوه ماست.

خداوند معید است و حضرت صاحب الزمان علیه السلام نیز هم. لذا آب در هاون کوفتن و عرض خود را بردن است تلاش برای نپذیرفتن برابری ظهور با تخریب درست و حسابی زمین و زمانی که ما هم جزوش هستیم.

این المتخیر لاعاده المله و الشریعه؟ 

 

ای باد سلام ما بدو بر...

الیه یتوجه الاولیاء

زاهدان تسبیح می‌خوانند و "خسرو" نام دوست

ذکر هر کس آن‌چنان باشد که تلقین کرده‌ اند

 

بازآ که بی حضورت، خوش نیست زندگانی

من آمدن به پیشت، دانی نمی‌توانم
اما اگر تو آیی، دانم که می‌توانی...

 

گرچه ز من ملول است او -ای صبا- چنان کن
کین نامه -هر چه بادا- بادا بدو رسانی

غمشاد

 

سودای غمت شادی دلهای غمین است

 

و کَم یُسـرٍ أتی مِن بَعْد عُسرٍ

رخ تو رونق قمر بشکست /  لب تو قیمت شکر بشکست 

لشکر غمزه‌ی تو بیرون تاخت /  صف عقلم به یک نظر بشکست 

بر در دل رسید و حلقه بزد /   پاسبان خفته دید و در بشکست

 

من خود از غم شکسته دل بودم /  عشقت آمد تمامتر بشکست 

نیش مژگان چنان زدی به دلم /  که سر نیش در جگر بشکست 

نرسد نامه‌های من به تو ز آنک /     پر مرغان نامه‌بر بشکست 

 

قصه‌ای می‌نوشت «خاقانی»

قلم اینجا رسید و سر بشکست

 

 

...

هذا یوم الجمعه... و انا فیه ضیفک! فاضفنی...

فرمود:

نزیلک حیث ما اتجهت رکابی

و ضیفک حیث کنت من البلاد

و خوش سرود:

نام تو نویسم ار قلم بردارم

کوی تو گذارم چو قدم بردارم

جز روی ترا نبینم ای جان جهان

در عمر خود ار دیده ز هم بردارم

یک غزل آغاز کن بر صفت حاضران

رخ زرد و کبود تن سرافکنده منم
شب مرده ز غم، روز به تو زنده منم!!!

نیست ما را طاقت و تاب جدایی اینهمه!

ای آرزوی جانم در آرزوی آنم
کز هجر یک شکایت در گوش وصل خوانم
دانی چگونه باشم؟ در محنتی چنینم
زان پس که دیده باشی در دولتی چنانم

با دل به درد گفتم: کاخر مرا نگویی
کان خوشدلی کجا شد؟ دل گفت: می‌ندانم
آری گرت بیابم روزی به کام یابم
ورنه چنانکه باشد زین روز درنمانم

گه‌گه به آب دیده خرسند کردمی دل
کار آن‌چنان شد اکنون آن هم نمی‌توانم:((
من این همه ندانم، دانم که می‌برآید
جانم ز آرزویت، ای آرزوی جانم

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

باد سحری گذر به کویت دارد
زان بوی بنفشه‌زار مویت دارد

در پیرهن غنچه نمی‌گنجد گل
از شادی آنکه رنگ رویت دارد

روز ما بی تو سیاه است، بیا!

منتظر همه چیزش با بقیه فرق می کنه

از جمله سال تقویمی اش.

۱۱۱۰ سال از آغاز غیبت کبری(لعنه  الله علیها) گذشته و امروز روز اول سال جدید غیبته. سال ۱۱۱۱ غ ک.

حلول سال نو تسلیت!!!

روز عیش و طرب و بستان است!

هرچه در مدح تو گویند رواست

جز تو ، وان‌لم‌یزل و سبحانست

شعر جز مدحت تو تزویرست

شغل جز طاعت تو عصیانست

من چه دانم شرف و رتبت آنک

عقل در ماهیتش حیرانست

از تو آن مایه بداند خردم

که تو را جز به تو نتوان دانست

کس دگرباره درین دم نرسد

می بخور گرچه مه شعبانست!

####

حکیم انوری، با تلخیص و تصرف

ای پادشه خوبان...

نه هفته‌ایست، نه ماهی، که رفته‌ای زبر ما

نهفته نیست کزین غم چه دیده چشم تر ما

زمان ما به سر آورد درد عشق تو، جانا

هنوز تا غم هجران چه آورد به سر ما...

ز ظلمت شب هجران به زحمتیم، چه بودی

کز آسمان وصالی بتافتی قمر ما؟...

نموده‌ای که: چو غایب شوند مهر نماند

بیا، که مهر تو غایب نمی‌شود ز بر ما

ماهت نخوانم ای فزون از ماه‌ها و سال‌ها!

از تو همین تواضع عامی مرا بس است

در هفته‌ای جواب سلامی مرا بس است

نی صدر وصل خواهم و نی پیشگاه قرب

همراهی تو یک دو سه گامی مرا بس است

بیهوده گرد عرصهٔ جولانگه توام

گاهی کرشمه‌ای و خرامی مرا بس است

خمخانه‌ای نمی‌طلبم از شراب وصل

یک قطره بازمانده جامی مرا بس است

💫 اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فرجهمَ💫

از امام کاظم علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:

طُوبَى لِشِیعَتِنا المُتَمَسّکینَ بِحَبلِنا فی غیبةِ قائِمِنا، الثّابِتینَ عَلَى موالاتِنا و البراءَةِ مِن أعدائِنا، أولئِکَ مِنّا وَ نَحنُ مِنهُم، قَد رَضُوا بِنَا أئمةً، و رَضِینَا بِهِم شیعةَ، فَطُوبَى لَهُم، ثمّ طُوَبى لَهُم هُم وَ اللّهِ مَعَنا فی دَرَجَتِنا یومَ القیامةِ.

خوشا به حال شیعیان ما که در زمان غیبت قائم ما پیرو ما هستند و همچنان بر دوستی ما ثابت و از دشمنان ما بیزارند؛ آنها از ما و ما از آنها هستیم؛ آنها ما را به عنوان امامان خود برگزیده و ما هم آنها را شیعیان خود می‌دانیم، پس خوشا به حال آنها و باز خوشا به حال آنها؛ به خدا سوگند آنها روز قیامت همنشینان ما خواهند بود.

 نوادر الاخبار، ملا محسن فیض‌کاشانی، ص۲۵۰

اللهم اجعلنا من المنتظرین!!

الم اعهد الیکم یا بنی آدم...

اللهم انی اجدد له فی صبیحه یومی هذا و ما عشت من ایامی عهدا و عقدا و بیعه...

سل المصانع رکبا...

شرح غم تو لذت شادی به جهان دهد                

وصف لب تو طعم شکر در دهان دهد

طاووس جان به جلوه درآید زخرمی                     

گر طوطی لبت به حدیثی زبان دهد

شمعیست چهره تو که هر شب ز نور خویش         

پروانه ی عطا به مه آسمان دهد

خلقی ز پرتو تو چو پروانه سوختند                     

کس نیست کز حقیقت رویت نشان دهد

زلفت به جادوی ببرد هر کجا دلی است                

وانگه به چشم و ابروی نامهربان دهد

جز زلف و چهره ی تو ندیدم که هیچ کس             

خورشید را به ظلمت شب سایبان دهد


مقبل کسی بود که چو خورشید عارضت
هجرانش تا به سایه زلفت امان دهد

ماییم و آب دیده که سقای کوی دوست
ده مشک از این متاع به یک تای نان دهد

و آن بخت کو که عاشق رنجور قوتی
با این دل ضعیف و تن ناتوان دهد؟


وان طاقت از کجا که صدایی ز درد دل
در بارگاه خسرو خسرو نشان دهد

فریاد من ز طارم گردون گذشت و نیست
امکان آنک ز حمت آن استان دهد

نه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پای
تا بوسه بر رکاب صاحب زمان(عج) دهد


فرّ همای سلطنت آن را بود به حق
کش حکم تو به سایه چتر آشیان دهد

هرآهنی که بر سر چوبی کنند راست
چون رُمح تو چگونه قرار جهان دهد ؟

اعجاز موسوی نبود هرکجا کسی
چوبی شعیب وار به دست شبان دهد


صد قرن بر جهان گذرد تا زمام ملک
اقبال در کف چو تو صاحب قران دهد

در گرد بارگاه تو کیوان شب یتاق
تا روز بوسه بر قدم پاسبان دهد

شاها خلایق از تو عزیز و توانگرند
درویشیم سزد که به دست هوان دهد؟

ظهیر فاریابی-با تصرف اندک و به جا!

دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است!

در آرزوی شکر و بادام تو صد سال
بر بستر تیمار تو بیمار توان بود

صد شب به تمنای وصال تو چو نرگس
بی‌نرگس بیمار تو بیدار توان بود

آنجا که مراد تو به جان کرد اشارت
با خصم تو در کشتن خود یار توان بود

هر کس از مهره مهر تو به نقشی مشغول

گرچه شد کشور حسن تو ز خط زیر و زبر
همچنان دیده به رویت نگران است که بود

دل ما با تو چنان است که خود می دانی
گوشه چشم تو با ما نه چنان است که بود

کاکل مشکین به دوش انداخته...

دامن کشان به باغ گذر کن که سرو را

دامن ز رشک قد تو در پا کشیده اند

نقش خیال ابروی شوخ کمان وشت

برکارگاه حسن چه زیبا کشیده اند

مستوفیان کشور خوبی چو خطّ تو

حرفی دگر به دور قمر ناکشیده اند

ماه رجب امسال هم رفت و برای آمدنت هیچ غلطی نکردیم؛ فغان از این تطاول، آه از این جور. اللهم اعف عن تقصیراتنا فی حق صاحب العصر و الزمان...