تب‌نوشت‌ها

پاسخ:
بله برادر. همین گونه است.
ان شاء الله گره غیبت، این بزرگترین گره تمام ادوار تاریخ بشر، برای همیشه باز و حل شود.

پاسخ:
متشکر از نظر شما.
ایهام مندرج در نظر شما به سبب شدت و حدت کارهای آقایان کلیدتبار! دیگر هیچ ایهامی ندارد. بلکه خلاف آن ایهام خواهد داشت.
نه. تقریبا! منظورم آن نبود.
مقصودم این بود که با چه زبانی؟
فارسی؟ انگلیسی؟ آلمانی؟ ترکی؟ لری؟ کردی؟ گیلکی؟
حتی اگر انسان یک زبانه باشد-مثلا فقط فارسی بداند-باز هم فکر کردنش به فارسی رسمی است یا فارسی گویشی؟
با کدام راحت تر است؟
این گونه فکر کردن چه مقدار در تسلط یافتن در گفتن و نوشتن به آن زبان کمک می کند؟
از باب انس با یک چیز، بهتر است انسان با کدام زبان، فکر کند؟ (انسان با چیزهایی که انس بدانها دارد می زید در دنیا و آخرت)
کدام زبان کشش و بار حقیقی و مجازی زیادتری دارد که فکر کردن با آن، راحت تر باشد؟ و ثمرات بیشتری را به آدمی بدهد.
در باب آن دسته حرف زدن های فکری و قلبی با خدا یا ائمه، بهتر است به کدام زبان، دست به فکر زدن زد(در صورت تعدد زبان دانی ما)؟

پاسخ:
نه. اصلا ضایع نبود. خوب هم نوشتید.
بله. کاملا درست.
خیلی هم خوب. فارسی رسمی. اما موقع فکر کردن، در بند نحو کلمات افتادن موجب دست انداز افتادن در اتصال نمی شود؟ حتما با تسلط زیاد بر فارسی، این زبان دوم بهشتیان، این مشکل هم برای شما روی نمی دهد.
برای خدا و ائمه فرقی نداره
ولی از این طرف نگاه کنید.
یعنی از طرف ما.
توی حرف زدن با هر کس، معمولا «رعایت شأن» طرف لازمه. چون که با کودک سر و کارت فتاد/هم زبان کودکی باید گشاد...
شئون خدای مهربون یه چیزاییه شئون امامای عزیز یه چیزایی و شئون خویشاوندان دور از ما یا درگذشته یه چیز و شئون دوستان و اساتید و...یه چیز....
مگه اینکه آدم مثل چوپان داستان حضرت موسی باشه که زلفای خدا رو هم شونه بزنه و کلی هم کیف کنه....
اگه اینجور باشه خب منم شبان وار میگم: خدایا من بنده ات که نشدم. ولی خرت میشم. میای کمی سواری کنی؟
:)
سپاس از نظر شما

پاسخ:
فکر، به شدت با داده های ذهنی-چه داده های خام و چه یافته های بر گرفته از همان داده ها- در ارتباط است. من هدف اصلی ام این بود بحثی کنم پیرامون ارتباط فکر زبانی با میزان معرفت مندرج در زبان هایی خاص، و نتیجه گیری اینکه بهتر است با کدام زبان فکر کنیم. آن هم نه برای مکالمه، که برای افزودن عیار معرفت.
ولی منصرف شدم.
سپاس از اینکه پاسخ دادید. من هم جز گاهی که به عربی یا کردی فکر می کنم کلا با فارسی-اغلب رسمی و بعضا شکسته- فکر می کنم. فکرهای الکی البته:)
جالب اینکه من هم مثل شما با خدای مهربان ضمیر خطابی مفرد و با حضرات-علیهم الصلوات- ضمیر جمع.