تب‌نوشت‌ها

شرح غم تو لذت شادی به جهان دهد                

وصف لب تو طعم شکر در دهان دهد

طاووس جان به جلوه درآید زخرمی                     

گر طوطی لبت به حدیثی زبان دهد

شمعیست چهره تو که هر شب ز نور خویش         

پروانه ی عطا به مه آسمان دهد

خلقی ز پرتو تو چو پروانه سوختند                     

کس نیست کز حقیقت رویت نشان دهد

زلفت به جادوی ببرد هر کجا دلی است                

وانگه به چشم و ابروی نامهربان دهد

جز زلف و چهره ی تو ندیدم که هیچ کس             

خورشید را به ظلمت شب سایبان دهد


مقبل کسی بود که چو خورشید عارضت
هجرانش تا به سایه زلفت امان دهد

ماییم و آب دیده که سقای کوی دوست
ده مشک از این متاع به یک تای نان دهد

و آن بخت کو که عاشق رنجور قوتی
با این دل ضعیف و تن ناتوان دهد؟


وان طاقت از کجا که صدایی ز درد دل
در بارگاه خسرو خسرو نشان دهد

فریاد من ز طارم گردون گذشت و نیست
امکان آنک ز حمت آن استان دهد

نه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پای
تا بوسه بر رکاب صاحب زمان(عج) دهد


فرّ همای سلطنت آن را بود به حق
کش حکم تو به سایه چتر آشیان دهد

هرآهنی که بر سر چوبی کنند راست
چون رُمح تو چگونه قرار جهان دهد ؟

اعجاز موسوی نبود هرکجا کسی
چوبی شعیب وار به دست شبان دهد


صد قرن بر جهان گذرد تا زمام ملک
اقبال در کف چو تو صاحب قران دهد

در گرد بارگاه تو کیوان شب یتاق
تا روز بوسه بر قدم پاسبان دهد

شاها خلایق از تو عزیز و توانگرند
درویشیم سزد که به دست هوان دهد؟

ظهیر فاریابی-با تصرف اندک و به جا!